Hunt for the wilderpeople, uzun zamandan beri izlediğim filmler arasında beni en çok mutlu eden film oldu. Feel good movie diyip azımsamak istemiyorum filmi ama naifliği sayesinde iyi hissettirdiği de bir gerçek. :)
Film, çocuk yetiştirme yurdunun Ricky’i Yeni Zelanda kırsalında inzivaya çekilmiş bir çift olan yeni koruyucu ailesine getirmesi ile başlıyor. Bella ve Hec, yurt görevlileri tarafından çok yaramaz ve tehlikeli olarak anlatılan Ricky’i isteyen tek aile olup Ricky’nin büyüyene dek çocuk esirgeme kurumunda kalmaması için son şansıdır. Çocuğun eve taşınması sonrasında Bella, Ricky’e karşı ne kadar yumuşak başlı ve anlayışlı ise kocası Hec de bir o kadar umursamaz ve soğuktur. Zaten Hec, genel karakteri itibari ile de iletişime kapalı ve yabani bir profil çiziyor. Filmin ilerleyen bölümlerinde Hec’in Bella hakkında söylediği sözler üçlünün içinde bulunduğu durumu çok güzel özetliyor: Bella, istenmeyen şeyleri/kişileri sahiplenerek onlara başkalarının göstermediği sevgiyi göstermeye istekli anaç bir karakter. Gelin görün ki kader ağlarını örüyor ve Bella’nın beklenmeyen ölümü ile birbiri ile hiç de iyi anlaşamayan Ricky ve Hec başbaşa kalıyor. Çok geçmeden yetiştirme yurdu, Ricky’i geri almak için harekete geçiyor ve yanlış anlaşılmalar sonucunda Ricky ve Hec peşlerine düşen kurum üyelerinden kaçarken buluyorlar kendilerini. Bundan sonrası Yeni Zelanda’nın müthiş doğasında geçen mizah unsurları ile süslenmiş keyifli bir kovalamaca şeklinde ilerliyor. Tabii ki öncesinde birbirine hiç ısınamayan Ricky ve Hec’in de bu kovalamaca içinde birbirlerine ısınıp iki kişilik minik bir aileye dönüşmesi de kaçınılmaz oluyor.
Filmin yönetmenliğini ve uyarlama senaryosu What we do in the shadows’tan da hatırlayacağımız Taika Waititi’ye ait. Şimdiye kadar sadece bu iki filmini izlediğim yönetmenin diğer filmlerini izlemek için de heyecanlanıyorum açıkcası. Bana göre 2016’nın en iyilerinden olan hunt for the wilderpeople, derdini sadelikle anlatan, sıradanlıktan uzak, keyifli bir film.
